Sessiz ol. Sessiz ol. Duymuyor seni, karşında oturuyor ama şimdi nerede aklı bilmiyorum. Duymuyor seni. Biraz açıkla ona. Hayır aslında pek gerek yok. Muhtemelen paralarını düşünüyor. Olabilir mi? Bunu gerçekten yapacağını sanmam. Bu kadarı da yüzsüzlük olur. Tamam unut şu para işini. Zaten bu kadar karışık olmasının nedeni bu. Para. Tamam duyuyor seni, bak gözleri üzerinde. Hem niçin duymasın, sağır değil ya bu kadın! Yoksa öyle mi? Deli dedikleri kadar varsın ha! Saçmalamayı kes de anlat. Anlatayım da dinleyip dinlemediğine emin olamıyorum ki. Hiçbir zaman dinleyip dinlemediklerine emin olamazsın zaten abartma. Bari diğerleri gibi ‘hı hı’ dese. Amma uzattın. Anlatmaya gelmedin mi sen? O paraları bu yüzden vermedin mi? Değip değmeyeceğini anlamaya çalışıyorum ya işte. Ne sıcak şu oda. Pencere açmak nedir bilmez mi şu kadın, odayı doldurmuş parfümü. Nefes aldırmıyor bir yanda bakışları bir yanda bu yoğun koku. Hani boş bakıyordu? Kendi ağına düştün. Ne ağı Allah aşkına gözlerini ayırmayışından bahsediyorum, illa bakıyor diye dolu dolu görüyor nasıl derim! Tamam deme ama eğer hala anlatmayacaksan kapatıp gideceğim şu kitabı. Bütün ailen aylardır bu odaya girip anlatman için uğraşıyor. Hadi bu kadın duyar seni. Tamam başlıyorum.
Bir varmış bir yokmuş, evv… Ne diyorsun ya. Masal mı anlat dedik sana. Bu kadın uyudu uyuyacak, ne tepki veriyor ne soru soruyor. Bari uyumasına yardım edeyim dedim. Hem öyle anlat demeyle anlatılır mı? Başlamam için bir soru çıtlatmalı. Susuyor sadece. Tamam ben ÇITLATIYORUM sorunu: Kimsin sen? Soracağın soruya ben! Alay mı ediyorsun adamla! Eee kimin içindeki sesim? Senden öğreniyorum. Az önce masal anlatmaya kalkmadın mı sen bize?
İyi senim ben; derdim senin derdin, korkum, hevesim, yüz yılda bir anlatıp dinleyenini bulamayanım ben. Yüz yılda bir anlatmayı Çehov demiyor mu? Diyor, zaten bir onlar güzel söz ediyor. Sen de konuşturmaya çalış burada beni. Çehov’un bile yüz yılda bir çıkmış dinleyeni, sen utanmadan gel anlat de bana! Bu yarım akıllı, boş bakışlı, sağır-dilsiz kadına.
Kim bunlar? Ne oluyor bir anda? Yardım et götürüyorlar beni. Konuşsana, şimdi niye sustun! Bu beyaz giysi ne? Söyle bıraksınlar kollarımı. Deli değilim ben. Söylesene benimle konuşuyordu diye. Bu kadın duymayınca onu diğer herkes gibi, ben duydum desene.
-Kat 5, oda 31’e götürün. Sakinleştirici verilsin.
Anlaşılan bir yüz yıl daha susacağız ha Çehov? Deli değilim ben.
“Yapayalnızım. Bir şey söylemek için yüz yılda bir açarım ağzımı, sesim bu boşlukta kederle çınlar ve hiç kimselere ulaşmaz…”
Deli değilim ben!